Η Ελένη Φουρέιρα πριν πάρει τη μεγάλη απόφαση να γίνει μητέρα είχε φροντίσει να δημιουργήσει ένα ασφαλές περιβάλλον για το γιο της, τόσο εκείνη όσο και ο πατέρας του μικρού της, Αλμπέρτο Μποτία.Η πετυχημένη τραγουδίστρια μέσα από την καριέρα, που έχει χαράξει στη μουσική έχει όλα όσα φανταζόταν στα παιδικά της όνειρα, με το σπίτι, που διατηρεί στα Νότια Προάστια να είναι σαν εκείνα, που βλέπουμε σ…
Η Ελένη Φουρέιρα πριν πάρει τη μεγάλη απόφαση να γίνει μητέρα είχε φροντίσει να δημιουργήσει ένα ασφαλές περιβάλλον για το γιο της, τόσο εκείνη όσο και ο πατέρας του μικρού της, Αλμπέρτο Μποτία.
Η πετυχημένη τραγουδίστρια μέσα από την καριέρα, που έχει χαράξει στη μουσική έχει όλα όσα φανταζόταν στα παιδικά της όνειρα, με το σπίτι, που διατηρεί στα Νότια Προάστια να είναι σαν εκείνα, που βλέπουμε στα περιοδικά (δείτε εδώ το εσωτερικό του σπιτιού της).
Ο κήπος της δε είναι ο απόλυτος χώρος του σπιτιού της για χαλάρωση, με την πισίνα, το καταπράσινο γκαζόν της, τα φυτά, τους κρυφούς φωτισμούς και φυσικά ένα μεγάλο, ξύλινο τραπέζι τύπου μοναστηριακό για να απολαμβάνει το πρωινό της.
Ο κήπος του σπιτιού της Ελένης Φουρέιρα
Τα δύσκολα χρόνια μέχρι να φτάσει στο σήμερα
Την πρώτη και επίσημη φωτογράφηση της εγκυμονούσας Ελένη Φουρέιρα είδαμε στην Κυριακάτικη (29/1) Vogue με την τραγουδίστρια να μιλάει αποκαλυπτικά για την εγκυμοσύνη της αλλά και για πολλά προσωπικά της.
«Πάντα ήθελα να γίνω μητέρα, απλώς δυσκολεύτηκα πάρα πολύ. Ήταν αρκετός ο καιρός που το προσπαθούσα. Έτυχε σ’ εµένα να είναι πιο δύσκολο, όπως και σε πολλές άλλες γυναίκες. Θέλω να τους πω να µην απογοητεύονται, γιατί εκεί που νιώθεις ότι θες να τα παρατήσεις, εκεί που λες δεν αντέχω να δω και άλλο αρνητικό τεστ, γίνεται ένα θαύμα.Ενάμιση χρόνο πάλευα. Πέρασα από αποτυχημένες εξωσωματικές, από πολλούς γιατρούς, μέχρι που τελικά το μωρό ήρθε φυσικά. Ο πρώτος άνθρωπος που το μοιράστηκα ήταν ο Αλµπέρτο, φυσικά. Ήταν και είναι ένας τρομερά υποστηρικτικός σύντροφος και είμαι σίγουρη ότι θα γίνει φανταστικός μπαμπάς.
Ο Αλµπέρτο είναι ο ιδανικός συνοδοιπόρος και στις χαρές και στις δυσκολίες, και μπορώ να σου πω ότι στην αρχή της εγκυμοσύνης µου πέρασα αρκετά δύσκολες στιγμές. Στις πρώτες εβδομάδες της κύησης έπαθα μια σοβαρή αποκόλληση, που µε ανάγκασε να ακυρώσω όλες µου τις επαγγελματικές υποχρεώσεις και να μείνω στο κρεβάτι για περίπου τρεις μήνες.
Ήταν µια δύσκολη περίοδος. Στενοχωρήθηκα, έπεσα πολύ. Με θυμάμαι καθηλωμένη σ’ ένα κρεβάτι να διαβάζω άρθρα σε sites για μια φημολογούμενη εγκυμοσύνη µου ή να ακούω ανθρώπους σε τηλεοπτικές εκπομπές να μιλάνε για το φύλο του μωρού, τη στιγμή που εγώ ούτε είχα δηλώσει ότι είμαι έγκυος ούτε ήξερα αν την άλλη μέρα θα έχω το παιδί. ∆εν κατηγορώ κανέναν. Κατανοώ ότι όλοι κάνουν τη δουλειά τους. Απλώς για µένα αυτό ήταν βάρβαρο. Ας πούµε ότι ήταν µια στιγµή που θα προτιµούσα να µην ξέρουν ούτε το όνοµά µου», εξομολογήθηκε η Ελένη Φουρέιρα.
Πολύ συγκινητική ήταν και η εξομολόγηση της Φουρέιρα σχετικά με τα δύσκολα παιδικά της χρόνια στην Αλβανία, τον πόλεμο που έζησε αλλά και όσα πέρασε εργαζόμενη ως ανήλικη. Σε κάθε περίπτωση, όλα αυτά τα θεωρεί εφόδια της για τόσο για το δικό της μέλλον όσο και για τον τρόπο, που θα μεγαλώσει το μωρό της.
«Στην αρχή της καριέρας µου αναγκάστηκα να µη λέω ότι είμαι από την Αλβανία, λες και ήταν κάτι κακό. Τότε δεν μπορούσα να στηρίξω τον εαυτό µου, ήταν και η τηλεόραση διαφορετική, πιο βίαιη. Νομίζω ότι, αν ξεκινούσα σήμερα, ο κόσμος δεν θα τους άφηνε να µου το κάνουν αυτό. Ο κόσμος σήμερα πάει ενάντια στον ρατσισμό, δεν τον αφήνει να ανθίζει, κι αυτό είναι πολύ σπουδαίο.
Τώρα, σ’ αυτή τη φάση της ζωής µου, σκέφτομαι συνέχεια πώς θα μπορέσω να μεγαλώσω ένα παιδί ανοιχτόμυαλο, χωρίς προκαταλήψεις και στερεότυπα. Θέλω να του μάθω να σέβεται όλους τους ανθρώπους, να µην κάνει διακρίσεις, να µην κάνει µπούλινγκ, να αποδέχεται, να έχει ενσυναίσθηση, να κατανοεί τη διαφορετικότητα και να δίνει µάχες για την ορατότητα. Θέλω να µην ντρέπεται να είναι ο εαυτός του και να αφήνει χώρο και στους άλλους ανθρώπους γύρω του να είναι ο εαυτός τους», είπε η Ελένη Φουρέιρα.
Η Ελένη Φουρέιρα πρόσθεσε στη συνέχεια: «∆εν μπορώ να συγκρίνω τον τρόπο που θα μεγαλώσει µε το πώς μεγάλωσα εγώ. Έζησα μια άλλη κατάσταση. Φτώχεια, εμφύλιο πόλεμο στην Αλβανία, μετανάστευση στην Ελλάδα, έναν τεράστιο τρόπο να επαναπροσδιορίσω τη ζωή µου σε πολύ μικρή ηλικία. Παράλληλα, όμως, µε απεριόριστη αγάπη από τους γονείς µου. Όλα αυτά µε έκαναν πολύ ευαίσθητη αλλά και πολύ σκληρή ταυτόχρονα. ∆εκατριών χρονών μοίραζα φυλλάδια στους δρόμους.
Έπρεπε να επιβιώσουμε. ∆εν υπήρχε περιθώριο να µη δουλέψουμε όλοι. Εγώ θα μεγαλώσω ένα παιδί που δεν θα χρειαστεί να το κάνει αυτό για να επιβιώσει. Θέλω όμως να του μάθω ότι είναι οκ να µην τα έχεις όλα και ότι η ζωή είναι ένα παιχνίδι διεκδίκησης. Τίποτα δεν σου έρχεται έτσι απλόχερα. Θέλω να ξέρει ότι για να έχει κάτι, πρέπει να δουλέψει σκληρά, όπως κι εγώ έχω δουλέψει σκληρά για να του προσφέρω όσα θα του προσφέρω».
